SEVMEK...

Sevmek…

Sevmek, ne güzel
Ve ne kadar güçlü bir duygudur.

Kimisi sevmekten öldürür,
Kimisi sevememekten yok eder…

Bu kadar zor mudur? Sevgi sözcüğünü kullanabilmek.
Yani dalsan içine boğuverecek gibi mi sanır insanoğlu.
Kimi:
-Yaw ne gereksiz şeyler bunlar seviyorsam seviyorumdur.
Durmadan söylemeye ne gerek var.
Deyiverir…
Kimi:
-Eee biliyorsun ya kaç kez söyleyeceğim
Pardon,neyi biliyoruz…

Sokrates der ki :
“ Bildiğim tek şey hiçbir şey bilmediğimdir”.

Fazla söze gerek yok diye düşünüyorum.

İnsan, insan ise eğer sevgisini vermeli.
Gösterebilmeli
Açık açık ifade etmekten sakınmamalı.

Düşünsenize,
Toplu taşıma araçlarında,sokakta,vapurda,iş yerinde…
Her yerde ne kdar farklı konuşuyor ne kadar farklı kelimeler sarf ediyoruz.
“Sevgi”adına işlenmiş bir nakış,göz emeği yok.
Çünkü,vermeyi bilmiyoruz.

Oysa,
Sabah bir dosta “günaydın”desen bir tebessümle kesinlikle gününe bir ufak ışık açacaksın.
Ne merhaba
Ne sevmek
Ne dokunmak
Ne konuşmak

İnsan,sadece
Yiyiyor
İçiyor
Afedersiniz burada yazamayacağım, yediklerini haliyle fiziksel olarak imha etmek durumunda.
Ve tüketiyor.

Her şeyi…
Hayatlarımızda ki her şeyi tükettiğimizin farkında mıyız acaba?
Kaç gece kafanızı yastığa koyduğunuzda “bugün sevgi” adına ne yaptım dediniz.
Hiç ! değil mi. Kocaman bir hiç.

Daha sabah aynada,yüzünü yıkayıp da baktığınız andan itibaren kendinize bile tebessüm etmiyorsun ki dışarısı hak getire…

Ve yaşam dönüyor maalesef sevgisizlikler üzerine…