Ağlarsın,
Bilmezsin,
Bilemeden ağlarsın...
Gözyaşların hep başkalarını besler.
Çoğunlukla ilk damlalar esas kişiye gider.
Geri kalanlar yaşadıklarına,yaşayamadıklarına ve bir gün eğer gerçekten nereye gittiğini tam kestiremediysen o karanlığa gider işte…
Beslersin onları damla damla.
Ana sütü gibi helal ve özden…
Sende ki gerçekliğe,
Düzlüğe, saflığa ağlarsın…
Aslında sende ne var olduğunu bilip, göremeyenlerin gözüyle baktığından göremediğine ağlarsın bir an.
Gözyaşı insanın en masum halidir…
Bebekliği kadar saf,
Düşleri kadar temiz.
Gözyaşı dökmek erdemdir.
Ne kadar gerçek olduğunu gösterir duygularının, önce kendine sonra öbürlerine…
Ağlar ve boşalırsın...
Sağnak yağmur misali.
Akıtırsın tüm gitmesi gerekenleri içinden,
Ve usulcacık izin verirsin taze baharlara…
Mimoza kadar yalın
Hanımeli kadar saf dünyana pencere açtırır her gözyaşı.
Bilmezsin önce, zamanla anlarsın.
Daha çok ağlamak istersin kazandıkça ama nafile
Gözyaşı bir kere düştümü yere
Alamazsın geçmiş anı…
Nafile …
