Geçiveriyoruz...

Geçiyoruz birbirimizden,
Susamışlığımıza kanamadan…
Herkes geçiyor birbirinden,
Birbirinin içerisinden,
Yalnızca sizler değil, dalga gibi rıhtımdan çıkınca vuran.

Bir bakış,
İlk öpüş.
Bir yalan.
Bir dost.
Bir selam.
Bir gözyaşı.
Bir sarılma.
Bir kuş.
Bir özgürlük.
Bir bayrak.
Bir toprak.
Bir ayrılık.
Bir ölüm.
Bir şiir.
Bir doğum.
Bir yaşam…

Kendi köşelerimizden birbirimizin bazen bilerek,bazen bilemeyerek geçiveriyoruz içlerinden;
Kimi bakıyor anlayamıyor,
Kimi söz ile onda kendini buluyor.
Kimi gözlere bakıp vuruluyor.
Kimi yaptıklarına hayret ettikçe uzaklaşıyor…
Kimi sadece çözmeye çalışıyor,
Aşk mı yoksa ne bulduğu,onu çeken ne?

Anlayamıyorsun aslında, her insan sende bin hatıra.
Ne verirken farkındasın, ne alırken çoğu kez.
Geçiveriyorsun bazen,
Öylece
Sessizce
Sonra diyorsun çoğu kez;
Ben bunun neyini beğendim?
Ben bunu mu sevdim?
Bu mu benim dostum?
Hangi zaman diliminde bilinçaltı çatınıza soktuysanız tüm geçişleri; ister istemez kaçarı yok eninde sonunda çıkıyor hayat yüzüne.
Çaresi yok
Her geçişte bilerek veya bilmeyerek veriyoruz
Herkes bir şeyler bırakıyor birbirine,sessizce