Yaşattıkların Tsunami ve bitmek tükenmeyen artçılar gibiydi.
Çok şükür hayat, tek tek siliyor hepsini.
Yenileniyor hayat,
Dengeleniyor doğa.
Oysa ki hani “sevmek” her şeyi göze alabilmekti.
Sözde dost, arkadaş
Hangisi bize birbirimizden daha yakındı.
"Ben en iyisini hak ediyordum", öyle değil miydi sözlerin.
Oysa ki hayat paylaşmaktı.
İyiyi ve kötüyü.
Bir hayal perdesiydi bu sahne,
Kuklalar bizde.
Yıktın perdeyi, eyledin viran...
Bir an..
Özgür olmak istiyordun,
"Bedeli ödenmeliydi ne var ise" öyle değil miydi sözlerin.
Kendine göre ödedin de bedeli.
Şu an bir kez olsun doğruyu söyle;
Hangimiz “daha özgürüz” şimdi.
Sayende “erdim”.
Çok şükür hakka daha yakınım şimdi.
Seninle hayat sıkı bir maratondu, ama en zoru.
Dekatlondu.
Senin nazarında taçsız bitti.
İnsan cinsiyete göre mert olmaz.
Mert doğar!
Onun için bu yaz arabalarda bir şarkı çalıyor;
Unutma iyi ezberle, gelecek yıllarına yaz emi sözlerini:
“Elindeki Kalbi Tutamadın Gitti
Bunun Nesi Garip, Bitti Dedin Bitti
Ama Şunu Bilki, Yine Yanıma Gelip
Söylediğin Sözler Bana Biraz Eski
Hani Bir Süre Sonra Herşey Düzelirdi
Biraz Nefes Almak Bize En Güzeliydi
Güzelliğim Aynı Aldım Da Nefesi
Bana Yanlış Yerlerinden
ATMA ! ”
Anma! Arkadaş adımı.
Anma…
Şimdi altında porche un olsa,
Sahte alkışların ve şak şakcıların olsa,
Filbaki seven olsa,
Kaç yazar ?
Dünya gözüyle bir kalbi paramparça ettin.
Bunu onaramazsın artık.
Bitti.
Ciğerime saplanmış paslı ve peşi sıra girmiş, tüm bıçakları tek tek çıkardım.
Üzerinde “yirmibeşyıl”yazıyordu…Ve
Daha birçok şey…
Her hamle de, her göz yaşımda, her acı da.
Yaradan’a eft,virman ne varsa geçtim…
Geçti…
Onun için bana artık ATMA !
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder