Herkes Öldürür.

Gece yarım olmuş çoktan, havanın serinliği usul usul ısırıyor kollarımı.
Sokak bomboş ve sessiz.
Çocuklar çok dan uyumuş olmalı.
İşe gidenler ilk uykuya geçmek üzere.
Sanmam sohbet için kalmamıştır kimse; herkesin yarının telaşında.
Boylu boyunca cadde yapayalnız.
Günün tüm istilası gelmiş geçmiş üzerinden.
Hatırını bile sormamış ezen ayakkabılar.
Herkes telaşla geçip gitmiş…
Çöpçü son kalanları toplamış olsa da, birkaç izmarit asfalt da onu yine yalnız bırakmamış.
Ve bir adım sesi duyuluyor uzaktan.
Uzun boylu, boynu hafif öne eğik birazca kamburu çıkmış biri ağırdan adımlarla ilerliyor cadde boyunca.
Elinde bir poşet var gibi, yavaş yavaş ilerliyor.
Yaklaştıkça aslında karanlıktan süzülen kişinin iki yıl önce eşini kaybetmiş olan komşum olduğunu fark ediyorum.
Kim bilir kaça kadar çalıştı şu eve girmemek için.
Yapayalnızlığın soğukluğunu çeken bilir.
Bomboş duvarların ve her çeşit eşyanın dillerinin lal olduğu o sessiz mekanlar.
Yaşamayan odalar…
Oysa ne güzel çifti onlar.
İlk kez hamile iken satın almışlardı bu daireyi
Sonra çocuk büyüdü okula başladı.Annesine çok düşkündü ,çalışıyordu annesi.
Ananesi her akşam onu eve bırakır, evinde alışverişini yapardı.
Her Pazar muhakkak erkenden ailecek dışarı çıkarlardı. Oğlan bisiklete binmeyi öğrendi onlarla. Uçurtma uçurmayı. Ne tatlı bir aileydi.
Bir gün ansızın yaptığı tesadüf bir tahlil ile tedavisi çok gecikmiş bir hastalığa yakalandığını öğrendi. Ve bir hafta içinde aramızdan ayrıldı.
Annesi bana ağlayarak cenazesinde : “ ah kızım bu kadar çalışıyorsunuz, koşturuyorsunuz ne için ? ne için?” derken
Kocası o sokakta o yalnız evde yine o yalnız adam: “ abla çok iyi insandı neden?neden o ?”diyordu.
Ya oğlan ne diyordu hiç bilemiyorum.
Aile çocuğu aldı teyzesi bakacak ve diğer büyükleri
Adamcağız yalnız kaldı.
Bir gün elinde bir su bidonu bir gün bir ekmek veya dün akşam ki gibi bir sandviç torbası.
Kimimiz yaşarken bilmeyiz hayatın,sevdiklerimizin ve yanımızda olanların kıymetini.
Kimi bilirken Allah daha çok sever alır yanına.
Ve bize düşer bir garip yalnızlık.
Yalnızlıklar üzerine iki kelam yakarış.
Dün gece o görüntüye kafam takıldı, uyuyamadım.
Aklıma bu şiir geldi.
Ne güzel yazmış Oscar Wilde
“Her insan öldürür gene de sevdigini
Bu böyle bilinsin herkes tarafindan,
Kiminin ters bakışından gelir ölüm,
Kiminin iltifatından,
Korkağın öpücügünden,
Cesurun kılıcından!

Kimisi aşkını gençlikte öldürür,
Yaşını başını almışken kimi;
Biri şehvet'in elleriyle boğazlar,
Birinin altındır elleri,
Yumuşak kalpli bıçak kullanır
Çünkü ceset soğur hemen.

Kimi pek az sever, kimi derinden,
Biri müşteridir, diğeri satıcı;
Kimi vardır, gözyaşlarıyla bitirir isi,
Kiminden ne bir ah, ne bir figan:
Çünkü her insan öldürür sevdiğini,
Gene de ölmez insan.

Giderken ölümsüz kalabilenlerden olmak ümidiyle…
Elbet de
Sevgiyleee