KERPİÇ YÜREĞE DÜŞTÜ

Daha önce görmedikleri kadar coşku yok.
Bayram yeri değil burası ,burası deprem alanı

Deprem çocukları büyüyorlar gün ve gün
Yardım geliyor belediyeden ,kafalarında sarı sarı şapkalar.
Gülümseyebilen var
Şaşkın bakan da
Soruyorlar
-Sen, uyuyormuydun?
Çocuk: He, uyuyordum uyandım anamgil kaçıyordu onu takip ettim yengemgillerde yokdu.
Herşey yıkıldı üzerimize

Hele biri var ki ; ne büyükanası teselli edebiliyor ne başka herhangi birşey
Yıkılan evi üzerine koşup, oraya sarılıyor taşlar üzerinde döküyor gözyaşlarını çocuk
Yaşadığı travma kelimesini hEnüz bilmiyor.
Henüz hiçbirşey bilmiyor.
Ayağında lastik çizmeleri isyan ediyor hayata.
Garip çocuklar bu memleketde ...

Kimi teröre kurban, bir düğün evinde
Kimi belediyenin duyarsızlığında, logar çukurlarında
Oyuncaksız ve sevgisiz bu ülkenin çocukları ...

“kerpic kerpic ustune kurdum binayıbinayı kurar iken gordum leylayıleyla basima actı turlu belayı”

Çocuklar
Yetim,öksüz ve mutsuz
Çocuklar...

Yarınlar renksiz